Çin'deki çoğu insan, çocukluktan itibaren birçok bilgiye maruz kaldı; ebeveynler bize dürüst olmayı öğretti, öğretmenler bilgi ile kaderimizi değiştirmeyi öğretti, medya bize başarı standartlarının ne olduğunu söyledi vb. Bu bilgiler, etrafımızı saran hava gibi, yavaş yavaş dünyaya bakış açımızı şekillendirdi. Tıpkı telefonumuzda bir işletim sistemi yüklüymüş gibi, otomatik olarak doğruyu yanlıştan ayırt etmemize ve seçim yapmamıza yardım ediyor. Örneğin herkes ev almak ve araba almakla hayatın kazananı olduğunu düşünüyor, kamu görevlisi olmanın en güvenli yol olduğunu düşünüyor, bu yüzden birçok insan bu sisteme göre yaşamaya başlıyor, bunun kendi seçimleri olduğunu zannediyor ama aslında derinlemesine düşündüğümüzde, bu düşünceler gerçekten de doğuştan sahip olduğumuz düşünceler mi? Hayır, bunlar başkalarının bize aşıladığı düşünceler; sanki bir program gibi beynimize yüklendi.

Bu yüzden birçok insan hayatını böylece kayıtsız bir şekilde geçiriyor; sırayla okula gidiyor, çalışıyor, evleniyor, çocuk sahibi oluyor, emekli oluyor ve ölüyor. Başkalarının tanımladığı standartlara göre çaba sarf ediyorlar, ama asla kendilerine sormuyorlar, bu gerçekten istediğim şey mi? Tıpkı dedenin babayı eğittiği, babanın da çocuğu eğittiği gibi, üç nesil aynı şeyleri söyleyip aynı şeyleri yapıyor ama kimse neden böyle yaşamak zorundayız diye düşünmüyor. Bu, programlanmış robotlar gibi değil mi? Peki, uyanış nedir? Uyanış, bir gün aniden kafandaki o sıradan şeyleri sorgulamaya başlamaktır. Neden bunu yapmak zorundayım diye sorarsın? Bu kavramlar gerçekten doğru mu? Başkalarının bana aşılamış olabileceği şeyler yanlış olabilir mi? Bilgiyi seçerek aktif düşünmeye başladığında, sana uymayan virüs programlarını silip, gerçekten kabul ettiğin şeyleri yüklediğin zaman, işte o zaman gerçekten kendin gibi yaşamaya başlarsın. Mesela, daha önce hep şöyle duyduğun bir şey vardır; kız çocukları huzur içinde olmalı, sarsılmamalı ama içinde hep bir ses vardır, neden? Kendi hayallerimi takip edemem mi? Cesurca denemeye, maceraya atılmaya başladığında ve başkalarının tanımlarıyla sınırlanmadığında, işte o zaman uyanışın başlangıcıdır.

Uyanmış insanların bir özelliği vardır, körü körüne takip etmezler. Herhangi bir popüler görüşle karşılaştıklarında, örneğin internette deli gibi yayılan uzman önerileri ve başarı sırları, hemen inanmazlar, önce sorarlar, "Bu doğru mu? Bana uygun bir kanıt var mı?" Kendi düşünce ve yargılarıyla, nihayetinde kendi değerlerini oluştururlar; işte böyle insanlar gerçekten hayatı anlamış olanlardır. Sen kendini bilmiyorsan, sonsuza dek sen sensin, kendini bildiğinde ise artık sen değilsin. Bu cümle biraz karmaşık gelebilir ama anlamı derindir. Başkalarının düşüncelerinin senin zihnine yerleştiğini bilmediğinde, aslında başkalarının gölgesinde yaşıyorsun demektir; fakat bunu fark edip kendi hayatının sahibi olmaya başladığında, gerçekten eşsiz bir sen haline gelirsin. Bu dünyada doğuştan tanrı yoktur, sözde tanrılar tamamen insan yapısıdır. Başkaları sana onun otorite olduğunu, onun bir örnek olduğunu söylese de, hiç düşündün mü gerçekten tapınmaya değer mi? Söyledikleri kesinlikle doğru mu? Aynı şekilde, başkalarının tanımladığı iyi insan ve kötü insan, başarı ve başarısızlık da mutlaka bir gerçek değildir. Uyanış, bu etiketleri yırtmak, kendi gözlerinle görmek ve kendi kalbinle yargılamaktır. Uyanış bir anda aydınlanmak değil, sürekli düşünme sürecidir.