İşte ilginç bir para politikası ikilemi: bir merkez bankası, ihracat rekabetçiliğini artırmak için parasını kasıtlı olarak zayıflatırsa, gerçek bedeli kim öder?

Tayvan'ın yaklaşımını bir vaka çalışması olarak ele alalım. Merkez bankası, bastırılmış bir para birimi değerlemesi sürdürerek esasen üreticileri ve ihracatçıları gündelik çalışanların önüne koyuyor. Daha ucuz bir para birimi, ihracatları küresel ölçekte daha çekici hale getiriyor, bu doğru. Ancak bu, aynı zamanda yerel alım gücünü de aşındırıyor.

Takas belirgindir. İşçiler, maaşlarının daha az ithal mal satın almasına, tasarruflarının göreli değer kaybetmesine ve yaşam maliyetlerinin yavaş yavaş artmasına tanık olurken, ihracat sektörleri fayda sağlıyor. Bu, tüketicilerden üreticilere bir zenginlik transferi biçimidir ve ulusal ekonomik strateji gibi giydirilmiştir.

Bu elbette Tayvan'a özgü değil. Birçok ihracata bağımlı ekonomi benzer tuzaklarla karşı karşıya. Ancak işçiler arasındaki hayal kırıklığı anlaşılabilir. Yaşam kalitelerinin düşmesiyle kurumsal rekabetçiliği fiilen sübvanse ediyorlar.

Sormaya değer bir soru: Yaşam standartları üzerindeki maliyet, ihracat performansındaki kazanımları ne zaman aşar? Ve bu hesaplamayı kim yapar?