"Hayatımda bir kapı kapandığında, başka bir yerde açılanı umutsuzca arıyorum... ama kahretsin, bazen kaybettiklerime o kadar odaklanıyorum ki, yeni fırsatları tamamen kaçırıyorum!"

Bunu defalarca yaşadım. Daha dün, beni haber vermeden engelleyen bu boktan platformda büyük kaybettikten sonra. Başarısız işlemlere takıntılı bir şekilde ekranıma baktım, piyasa bensiz patladı!

Ne kadar çılgınca, başarısızlıklara bu kadar bağlanıyoruz. Helen Keller çok haklıydı. Kripto kayıplarım üzerine günlerimi ağlayarak geçiren ben, muhtemelen bana kollarını açan on diğer fırsatı kaçırıyorum.

Bugün 110.000'i aşan Bitcoin... ve ben geçen yıl 60k'a sattığım için hâlâ pişmanım. Geçmişe tutunmanın ne anlamı var? Büyük piyasalar pişmanlıklarımızla ilgilenmiyor.

Belki bu lanet kapıya bakmayı bırakmalıyım. Ama bu yapılması kolay bir şey değil, değil mi? Özellikle her sabah, grafikleri senin olmadan yükselirken görürken FOMO seni kemirirken.

Bu alıntı sadece ilham verici değil, aynı zamanda geçmişe olan saplantımızın bizi tamamen kör ettiğinin açık bir hatırlatıcısı. Biz kaybettiğimiz tokenler için ağlarken, diğerleri şimdiden bir sonraki blok zinciri devrimini inşa ediyor.