Şifreleme Vakfı Modelinin Sonu: Blok Zinciri Sektörünün Organizasyon Yapısını Yeniden Yapılandırmak

Şifreleme vakfı, Blok Zinciri ağlarının geliştirilmesini teşvik eden kar amacı gütmeyen bir organizasyon olarak, sektörün gelişiminde önemli bir yoldu. Ancak bugün, bunlar en büyük gelişim engeli haline geldi ve merkeziyetsizleşme sürecinde yarattıkları sürtüşmeler katkılarından çok daha fazladır.

Amerikan Kongresi'nin yeni düzenleyici çerçevesinin önerilmesiyle birlikte, şifreleme sektörü nadir bir fırsatla karşı karşıya: şifreleme vakıf modelini ve onun yarattığı sorunları bir kenara bırakarak, daha net ve ölçeklenebilir bir mekanizma ile ekosistemi yeniden inşa etmek.

Bu makale şifreleme vakfı modelinin kökenlerini ve eksikliklerini analiz edecek ve şifreleme projelerinin yeni düzenleme ortamına uyum sağlamak için nasıl geleneksel geliştirme şirketleri aracılığıyla şifreleme vakfı yapısını değiştirebileceğini tartışacaktır. Makale, şirket yapısının sermaye tahsisi, yetenek çekimi ve piyasa tepkisi konusundaki avantajlarını açıklayacak, yalnızca bu modelin gerçek bir işbirliği, büyüme ve etkiyi gerçekleştirebileceğini belirtecektir.

Bir teknoloji devlerini, finans devlerini ve hükümet sistemlerini zorlamaya adanmış bir sektör, altruizm, hayırsever fonlar veya belirsiz misyonlara dayanamaz. Ölçek etkisi, net teşvik mekanizmalarından kaynaklanır. Şifreleme sektörü, taahhütlerini yerine getirmek istiyorsa, artık geçerli olmayan organizasyon yapılarından kurtulmalıdır.

Şifreleme Vakfı'nın Tarihsel Misyonu ve Sınırlamaları

Şifreleme sektörünün başlangıçta şifreleme vakfı modelini seçmesi, erken dönem kurucularının merkeziyetsizlik idealinden kaynaklanmaktadır: Kar amacı gütmeyen şifreleme vakfı, ağ kaynaklarının tarafsız yöneticisi olarak hizmet etmeyi amaçlamakta, token tutarak ve ekosistemin gelişimini destekleyerek ticari çıkarların müdahalesinden kaçınmaktadır. Teorik olarak, bu model güvenilir tarafsızlık ve uzun vadeli kamu değerini en iyi şekilde gerçekleştirebilir. Objektif olarak, tüm şifreleme vakıflarının başarısız olduğu söylenemez; örneğin, Ethereum vakfı desteklediği ağın gelişimini teşvik etti ve üyeleri sıkı kısıtlamalar altında son derece değerli öncü çalışmalar gerçekleştirdi.

Ancak zamanla, düzenleyici durumun ve piyasa rekabetinin artması, şifreleme fonları modelinin amacından sapmasına neden oldu:

1. SEC'nin eylem testi ikilemi. Geliştirme eylemlerine dayalı merkeziyetsiz testler durumu karmaşıklaştırıyor, kurucuları kendi ağlarına katılımlarını bırakmaya, belirsizleştirmeye veya kaçınmaya zorlayarak.
2. Rekabet baskısı altındaki kestirme düşüncesi. Proje sahipleri, şifreleme vakfını merkeziyetsizliği hızlı bir şekilde gerçekleştirmek için bir araç olarak görüyor.
3. Düzenlemelerden kaçınma kanalı. Şifreleme vakfı, yükümlülüklerin devredildiği "bağımsız varlık" haline geldi ve esasen menkul kıymet düzenlemelerinden kaçınma stratejisi haline geldi.

Bu düzenlemenin hukuki muhalefet döneminde bir mantığı olsa da, yapısal eksiklikleri artık göz ardı edilemez:

1. Teşvik işbirliği eksikliği: Tutarlı bir çıkar koordinasyon mekanizması yok.
2. Büyüme optimizasyonu gerçekleştirilemez: Yapısal olarak ölçek genişlemesi sağlanamaz.
3. Kontrol Haklarının Katılaşması: Nihayetinde yeni bir merkezi kontrol şekli oluşturur.

Kontrol temelli olgun çerçevenin Kongre tarafından sunulmasıyla birlikte, şifreleme vakfının ayrılma yanılsaması artık gerekli değildir. Yeni çerçeve, kurucuları kontrolü devretmeye teşvik eder, ancak inşa sürecine katılmayı bırakmalarını gerektirmez, aynı zamanda davranış test çerçevesinden daha net ( ve kötüye kullanımı zor bir merkeziyetsiz inşa standardı sunar.

Bu baskının ortadan kalkmasıyla, sektör nihayet geçici çözümleri bir kenara bırakabilir ve uzun vadeli sürdürülebilir bir yapıya geçebilir. Şifreleme vakfı tarihsel misyonunu yerine getirmiştir, ancak bir sonraki aşama için en iyi araç değildir.

Şifreleme Vakfı Teşvik İşbirliğinin Efsanesi

Destekçiler, şifreleme vakfının token sahiplerinin çıkarlarını daha iyi koordine edebileceğini iddia ediyor, çünkü hissedar müdahaleleri yok ve ağın değerini maksimize etmeye odaklanıyor.

Ancak bu teori, organizasyonun gerçek işleyiş mantığını göz ardı ediyor: Şirketin hisse senedi teşviklerini ortadan kaldırmak, çıkar uyumsuzluğu sorununu çözmemekte, aksine bunu kurumsallaştırmaktadır. Kar elde etme motivasyonunun eksikliği, şifreleme fonlarının net bir geri bildirim mekanizmasından, doğrudan hesap verebilirlikten ve piyasa zorunlu kısıtlamalarından yoksun olmasına neden olmaktadır. Şifreleme fonlarının finansmanı aslında bir sığınma modeli: Tokenler dağıtıldığında ve fiat para birimine dönüştürüldüğünde, harcama ile sonuçlar arasında net bir bağ mekanizması yoktur.

Diğerlerinin fonları düşük hesap verilebilirlik ortamında kullanıldığında, verimlilik optimizasyonunu sağlamak neredeyse imkansızdır.

Buna karşılık, kurumsal mimaride yerleşik bir hesap verebilirlik mekanizması vardır: Şirket, piyasa kurallarına tabidir. Karlılık amacıyla sermaye tahsis edilir, finansal göstergeler ) gelir, kâr marjı, yatırım getirisi ( etkililiği nesnel bir şekilde ölçer. Yönetim hedeflere ulaşamadığında, hissedarlar değerlendirip baskı yapabilir.

Ve şifreleme vakfı genellikle kalıcı zarar eden bir işletme olarak belirlenir ve sonuçlarla yüzleşmek zorunda değildir. Blok Zinciri ağı açık, izin gerektirmeyen ve genellikle net bir ekonomik modelden yoksun olduğundan, şifreleme vakfının çabalarını ve harcamalarını değer yakalamaya bağlamak neredeyse imkansızdır. Bu, şifreleme vakfını zor kararlar almaya zorlayan piyasa gerçeklerinden koparır.

Şifreleme fonu çalışanlarını ağın uzun vadeli başarısıyla uyumlu hale getirmek daha zordur: onların teşvikleri kurumsal çalışanlardan daha zayıftır, çünkü ödül sadece token ve nakit kombinasyonudur ), kurumsal çalışanların token + nakit ( ile hisse senedi finansmanı ) + hisse kombinasyonundan elde ettiğinden farklıdır. Bu, fon çalışanlarının token fiyatlarının aşırı dalgalanmalarına tabi olduğu ve yalnızca kısa vadeli teşviklere sahip olduğu anlamına gelir; oysa kurumsal çalışanlar istikrarlı uzun vadeli teşviklere sahiptir. Bu açığı kapatmak oldukça zordur. Başarılı şirketler büyüme ile çalışan faydalarını sürekli artırabilirken, başarılı fonlar bunu yapamaz. Bu, işbirliğini sürdürmeyi zorlaştırır, fon çalışanları dış fırsatları daha kolay arar ve çıkar çatışması risklerini doğurur.

Şifreleme Vakfı'nın Hukuki ve Ekonomik Kısıtlamaları

şifreleme vakfı sadece teşvik bozukluklarıyla değil, aynı zamanda yasal ve ekonomik boyutlarda da yetenek kısıtlamalarıyla karşı karşıyadır.

Çoğu vakfın yasal olarak yan ürünler geliştirme veya ticari faaliyetlerde bulunma yetkisi yoktur, bu tür girişimlerin ağa önemli faydalar sağlayabileceği durumlarda bile. Örneğin, çoğu vakfın tüketiciye yönelik kâr amacı güden işletmeler yürütmesi yasaktır, oysa bu işletmeler ağ için büyük miktarda işlem akışı yaratabilir ve böylece token sahiplerine değer katabilir.

Vakfın karşılaştığı ekonomik gerçeklik de stratejik kararları çarpıtmaktadır: tüm çabaların maliyetlerini üstlenirken, kazançlar ( eğer varsa ) sosyal olarak dağıtılmaktadır. Bu çarpıtma, piyasa geri bildiriminin eksikliği ile birleştiğinde, kaynak tahsis verimliliğinin düşük olmasına neden olmaktadır; ister çalışan maaşları, ister uzun vadeli yüksek riskli projeler, isterse de kısa vadeli yüzeysel avantaj projeleri olsun.

Bu, başarı yolu değil. Gelişen ağ, çeşitlendirilmiş ürün hizmet ekosistemine ( ara yazılım, uyum hizmetleri, geliştirici araçları gibi ) dayanmaktadır ve piyasa kısıtlamaları altında olan şirketler bu arzı sağlama konusunda daha yetkindir. Ethereum Vakfı'nın başarıları göz ardı edilemez, ancak kâr amacı güden şirketler tarafından inşa edilen ürün hizmetleri olmadan, Ethereum ekosistemi bugün bu kadar gelişmiş olur muydu?

Vakfın değer yaratma alanı daha da daralabilir. Önerilen piyasa yapı yasası ( makuldür ) tokenlerin merkeziyetsiz organizasyonlara karşı ekonomik bağımsızlığına odaklanmaktadır, değerlerin ağın programatik işlevlerinden kaynaklanması gerektiğini talep etmektedir ( ETH'nin EIP-1559 mekanizması aracılığıyla değer yakalaması gibi ). Bu, şirketlerin ve vakıfların token değerini desteklemek için zincir dışı kâr elde etme işlerini kullanamayacakları anlamına gelir, örneğin FTX, borsa kârını FTT'yi geri alıp imha etmek için kullanarak token fiyatını yükseltmiştir. Bu tür merkezi değer sabitleme mekanizmaları güvene olan bağımlılığı artırır ( bu, menkul kıymet özelliklerinin bir göstergesidir: FTX'in çöküşü FTT fiyatının hızla düşmesine neden olmuştur ), bu nedenle yasak makuldür; ancak aynı zamanda piyasa hesap verebilirliğine dayanan potansiyel yolları da kesmektedir ( yani zincir dışı işlerden elde edilen gelirle değer kısıtlaması sağlama ).

Şifreleme Vakfı, işletim verimliliğini düşürüyor

Yasal ve ekonomik kısıtlamaların yanı sıra, vakıf da önemli operasyonel verimlilik kaybına neden olmaktadır. Vakıf yapısını deneyimleyen herhangi bir kurucu, bunun bedelini iyi bilmektedir: formalizasyon için ( sık sık gösteri niteliği taşımakta olan ) ayrım taleplerini karşılamak amacıyla, verimli işbirliği yapan ekiplerin parçalanması gerekmektedir. Protokol geliştirmeye odaklanan mühendislerin, iş geliştirme ve pazarlama ekipleriyle her gün işbirliği yapması gerekiyordu. Ancak vakıf yapısı altında, bu işlevler zorunlu olarak ayrılmıştır.

Bu tür bir mimari zorlukla karşılaşan girişimciler, genellikle absürt bir ikileme düşerler:

• Fon üyeleri, şirket çalışanlarıyla aynı odada bulunabilir mi, örneğin aynı Slack kanalında?
• İki organizasyon gelişim yol haritasını paylaşabilir mi?
• Çalışanlar aynı yüz yüze toplantıya katılabilir mi?

Bu sorunlar aslında merkeziyetsizliğin doğasıyla ilgili değildir, ancak gerçek kayıplara yol açar: fonksiyonel bağımlılık arasındaki insan yapımı engeller geliştirme ilerlemesini geciktirir, iş birliği verimliliğini engeller ve nihayetinde tüm katılımcıların ürün kalitesinin düşmesi sonucunu yaşamasına neden olur.

Şifreleme Vakfı Merkeziyetçi Bekçi Haline Geldi

Vakfın gerçek işlevi, başlangıçtaki konumundan ciddi şekilde sapmıştır. Çok sayıda vaka, bunların artık merkeziyetsiz gelişimle ilgilenmediğini, aksine giderek artan bir kontrol yetkisiyle donatıldığını göstermektedir - hazine anahtarlarını, kritik operasyonel işlevleri ve ağ yükseltme izinlerini kontrol eden merkezi bir yapı haline dönüşmüştür. Çoğu durumda, vakfın token sahiplerine karşı somut bir hesap verebilirliği yoktur; token yönetişimi vakfın yöneticilerini değiştirebilse de, bu yalnızca şirket yönetim kurulu vekalet sorununu kopyalamaktadır ve geri alma araçları daha da yetersizdir.

Daha büyük sorun şu ki: Çoğu vakfın kurulması, 500.000 dolardan fazla harcama ve aylar süren bir süreç gerektiriyor, bu da avukatlar ve muhasebeci ekiplerinin uzun süreçlerini beraberinde getiriyor. Bu sadece yeniliği yavaşlatmakla kalmıyor, aynı zamanda girişimcilere mali engeller getiriyor. Durum o kadar kötüleşti ki, artık yurt dışı vakıf yapıları kurma konusunda deneyimli avukat bulmak giderek zorlaşıyor, çünkü birçok avukat mesleklerini bırakmış durumda - şimdi sadece birçok vakıfta profesyonel yönetim kurulu üyeleri olarak ücret alıyorlar.

Özetle, birçok proje çıkar gruplarının "gölge yönetimi"ne düştü: token'lar yalnızca ağın nominal mülkiyetini sembolize ediyor, gerçek yöneticiler ise vakıf ve onun istihdam ettiği yöneticiler. Bu yapı, ortaya çıkan piyasa yapısı mevzuatıyla giderek daha uyumsuz hale geliyor; yani, yasa, zincir üzerindeki hesap verebilirlik sistemlerini teşvik ediyor ( kontrol gücünü ortadan kaldırmaya yönelik ), sadece dağıtılmış kontrol gücünün zincir dışı opak yapısını ( tüketiciler için, güven bağımlılığının ortadan kaldırılması, gizli bağımlılığa tercih edilir ). Zorunlu açıklama yükümlülüğü, mevcut yönetimin şeffaflığını artıracak ve proje sahiplerini kontrol gücünü ortadan kaldırmaya zorlayacak, bunu belirsiz sorumlulukları olan azınlığa devretmek yerine.

Daha İyi Çözüm: Şirket Yapısı

Kurucuların ağa sürekli katkılarını terk etmesine veya gizlemesine gerek kalmadan, sadece ağın kimse tarafından kontrol edilmediğinden emin olmaları durumunda, şifreleme vakfının varlık gerekliliği ortadan kalkacaktır. Bu, daha iyi bir mimariye giden yolu açar - hem uzun vadeli gelişimi destekleyen, tüm katılımcıların teşviklerini koordine eden hem de yasal gereklilikleri karşılayan bir mimari.

Bu yeni paradigma altında, geleneksel geliştirme şirketi (, kavramdan gerçeğe ağ inşa eden bir işletme olarak ), ağın sürekli inşası ve bakımı için daha iyi bir taşıyıcı sağlamıştır. Vakıflardan farklı olarak, şirketler şunları yapabilir:

• Verimlilikle sermaye yapılandırması
• Üst düzey yetenekleri çekmek için token'ları aşan teşvikler sunarak
• Piyasa güçlerine yanıt vermek için iş geri bildirim döngüsünden yararlanma

Şirket yapısı doğası gereği büyüme ve somut etki için uygundur, hayırsever fonlara veya belirsiz misyonlara bağımlı değildir.

Ancak şirket ile teşviklerin uyumu konusundaki endişeler yersiz değildir: Şirket sürekli operasyon gösterdiğinde, ağın değer artışının hem token'ları hem de işletme hisselerini faydalandırma olasılığı, gerçekten de somut bir karmaşıklık yaratmaktadır. Token sahipleri, belirli bir şirketin ağ yükseltme planları tasarlama veya belirli ayrıcalıklar ve izinler saklama olasılığından endişe duymaktadırlar, bu da onların hisselerinin token değerinden daha öncelikli olmasını sağlayabilir.

Önerilen piyasa yapısı tasarısı, merkeziyetsiz yasal yapı ve kontrol mekanizması aracılığıyla bu endişelere güvence sağlamaktadır. Ancak, teşviklerin işbirliğinin sağlanması, projelerin uzun vadeli işletilmesi sonucunda başlangıç token teşviklerinin tükenmesi durumunda sürekli bir gereklilik olmaya devam edecektir. Şirket ile token sahipleri arasında resmi yükümlülüklerin eksikliği nedeniyle ortaya çıkan teşvik işbirliği endişeleri de devam edecektir: Mevzuat, token sahipleri için yasal bir güven ilişkisi yaratmamış veya izin vermemiştir, ayrıca token sahiplerine şirketin sürekli çabalarına karşı icra edilebilir haklar tanımamıştır.

Ancak bu endişeler giderilebilir ve vakıf modelinin devamı için meşru bir neden oluşturmaz. Bu endişeler, tokenlerin hisse senedi niteliği kazandırılmasını da talep etmez - yani geliştiricilerin sürekli çabalarına karşı yasal bir talep hakkı - aksi takdirde bunun, sıradan menkul kıymetlerden ayıran düzenleyici temeli sarsılacaktır. Aksine, bu kaygılar, araçlara olan ihtiyacı vurgular: Sürekli teşvikleri koordine etmek için sözleşmesel ve programatik yöntemler aracılığıyla bir ihtiyaç vardır ve bu, icra etkinliği ve maddi etkiyi zedelememelidir.

Mevcut Araçların Şifreleme Alanındaki Yeni Uygulamaları

Rahatlatıcı olan, teşvik edici işbirliği araçlarının çoktan var olmasıdır. Bu araçların kripto sektöründe yaygınlaşmamasının tek nedeni ise: SEC'in eylem testi çerçevesinde, bu araçların kullanımının daha sıkı bir denetimi tetikleyecek olmasıdır.

Ancak piyasa yapısı yasası önerisi temelinde kontrol çerçevesi, aşağıdaki olgun araçların etkinliğini tam anlamıyla serbest bırakacaktır:

( Kamu Şirketi )PBC ### yapı

Geliştirme şirketleri, kar amacı gütmeyen bir şirket olarak kaydolabilir veya dönüşebilir ve burada belirli bir kamu yararını desteklerken kar elde etme amacı güden çift misyonu benimser: ağın gelişimi ve sağlığı. PBC, kuruculara ağı öncelikli olarak geliştirmek için yasal esneklik tanır; bu, hissedarların kısa vadeli maksimum kazancını sağlayamayabileceği durumlarda bile.